Choroba ta jest bardzo często następstwem przebytego ostrego zapalenia. Często wywołana jest obecnością kamieni w pęcherzyku żółciowym, zakażeniem bakteriami chorobotwórczymi lub pasożytami (lamblia, motylica wątrobowa). Przewlekłe zapalenie pęcherzyka żółciowego występuje znacznie częściej u kobiet i rozpoczyna się zwykle w 20—30 roku życia. U kobiet pierwsze objawy choroby bardzo często występują w okresie ciąży.
      Objawy. Zazwyczaj dolegliwości (jak bóle lub pobolewania pod prawym łukiem żebrowym promieniujące do łopatki, nudności, wzdęcia) występują początkowo w postaci kilku, kilkunastodniowych zaostrzeń, ustępujących niejednokrotnie samoistnie. Z biegiem czasu dolegliwości nasilają się i przybierają postać długotrwałych cierpień. Bardzo często występują rano, na czczo, poza tym mają wyraźny związek przyczynowy ze spożyciem tłustych lub ciężko strawnych pokarmów. Często nasilają się również podczas pracy fizycznej, wymagającej napinania tłoczni brzusznej, ulegają zaostrzeniu w przebiegu grypy i zapalenia migdałków. Poza wymienionymi objawami chorzy miewają dolegliwości ogólne, jak brak apetytu, bóle głowy, zaparcia, bezsenność.
      Zapobieganie temu cierpieniu sprowadza się do właściwego leczenia ostrych zapaleń pęcherzyka żółciowego, kamicy żółciowej, usuwania ognisk zakażenia (martwe zęby, ropne migdałki). Poważne znaczenie ma przestrzeganie diety, polegającej na wykluczeniu z pożywienia tłuszczów stałych (np.smalec), pokarmów ciężko strawnych, tłustych mięs, ostrych sosów, alkoholu.
      Leczenie przewlekłego zapalenia pęcherzyka żółciowego zależy od przyczyny wywołującej stan zapalny. Nierzadko, zwłaszcza przy obecności kamieni, zachodzi konieczność leczenia chirurgicznego, w innych przypadkach wystarcza stosowanie odpowiednich leków i przestrzeganie diety.
      Niezależnie jednak od przyczyny wywołującej zapalenie, w okresie leczenia chory musi przestrzegać diety, która warunkuje powodzenie w leczeniu. Pokarmy należy spożywać często (4—5 razy dziennie), lecz w małych ilościach, dokładnie je żuć. Z jadłospisu wyklucza się pokarmy tłuste, pieczone, smażone na tłuszczach, wędzone, śmietanę, sosy, jaja, potrawy przyprawione korzeniami, ostre, kwaśne. Nie wolno jadać grubowłóknistych warzyw, kapusty, ogórków kiszonych, grochu, grzybów, orzechów, migdałów. Z surowych owoców można spożywać jabłka (dojrzałe, bez skórki), brzoskwinie, banany, pomarańcze, winogrona (bez pestek i skórki). Wskazane jest jadanie białego, czerstwego pieczywa, owsianki, ryżu, grysiku, drobnych kasz, mięsa chudego gotowanego lub duszonego (z małą ilością tłuszczu), gotowanej ryby, młodych warzyw (marchewki, szpinaku, pomidorów bez skórki, młodej brukselki, kalarepy), galaretek owocowych, kisieli, budyniów, soków owocowych, bulionów warzywnych na chudym mięsie. Mleko znoszone jest zazwyczaj źle i spożywać je należy w postaci rozcieńczonej lub jako mleko kwaśne. Z tłuszczów zaleca się surowe, świeże masło oraz oliwę. Obowiązuje bezwzględny zakaz picia alkoholu. Spożywane pokarmy powinny być niezbyt gorące, ale i nie zimne. Jeśli stanom zapalnym towarzyszy zaparcie, korzystnie działa picie na czczo rozcieńczonego, nie sfermentowanego soku owocowego (pomarańczowy, grejpfrutowy, jabłkowy, jeżynowy itp.) z dodatkiem 1 do 2 łyżeczek cukru mlecznego lub zwykłego. Bóle zmniejsza picie herbaty z mięty, rumianku lub głogu rano i przed spaniem, oraz stosowanie ciepłych okładów (ale nie gorących) na okolicę prawego podżebrza.