Piegi są plamami barwnikowymi kształtu okrągłego, barwy jasnożółtej lub ciemnobrunatnej. Umiejscawiają się najczęściej w miejscach odsłoniętych, tj. na twarzy, mostku, szyi, karku, przedramionach i grzbietach rąk.
      Jeśli piegi wydają się zbyt widoczne, można próbować pozbyć się ich przez złuszczenie naskórka. Zabieg taki należy wykonać w gabinecie kosmetycznym, najlepiej wczesną wiosną (marzec — początek kwietnia), gdy operacja słoneczna nie jest jeszcze zbyt intensywna.
      W domu można stosować kremy wybielające. Ponieważ kremy wybielające piegi zawierają przeważnie rtęć, trzeba je stosować z dużą ostrożnością i przestrzegać załączonego do opakowania sposobu użycia, gdyż przy uczuleniu na rtęć może powstać ostry stan zapalny.
      Celem wybielenia skóry twarzy można używać do zmywania maślanki, soku z ogórków, soku z cytryny rozcieńczonego przegotowaną wodą (soku z cytryny nie stosuje się przy skórze suchej). Można wybielać piegi w następujący sposób: dwie łyżki wody utlenionej 3% miesza się z mąką kartoflaną, aby powstała papka. Papkę nakłada się na twarz, a gdy wyschnie, zmywa się ciepłą wodą, po czym wciera się krem odżywczy.
      Piegi można stonować równomierną opalenizną; aby ją osiągnąć, trzeba już w zimie regularnie i stopniowo przyzwyczajać skórę do słońca, np. przez naświetlanie lampą kwarcową.
      Gdy chcemy uzyskać równomierne opalenie na wiosnę, można spróbować użycia samoopalacza.
      Wreszcie, jeśli unika się słońca i chce się zachować bladą skórę, można używać kremy z zawartością chininy i kwasu paraaminobenzoesowego, które pochłaniają promienie świetlne. Do wewnątrz można używać ziół o składzie: kwiat lipy, ziele szałwii, ziele krwawnika, ziele tysiącznika zmieszane w równej ilości; pić napar z 2 łyżek ziół na szklankę wody 2 razy dziennie po pół szklanki.