Grzybica naskórkowa jest najbardziej rozpowszechnioną odmianą grzybicy.
Objawy. Grzybica ta daje bardzo różnorodne objawy i umiejscawia się w różnych okolicach ciała. Najczęściej zmiany dotyczą przestrzeni międzypalcowych stóp, szczególnie pomiędzy palcami trzecim, czwartym i piątym. Występuje tu złuszczenie naskórka, niekiedy jego pękanie w głębi fałdów, przez co powstają dość głębokie i bolesne rozpadliny. Czasami naskórek ulega rozmiękaniu i odstaje od powierzchni skóry w postaci białych płatów, odsłaniając czerwoną, wilgotną powierzchnię. Skóra wygląda jakby była odparzona. Zmiany tego typu powstają w przypadkach zaostrzeń grzybicy naskórkowej, co ma miejsce przy nadmiernej potliwości stóp, a więc szczególnie latem, przy noszeniu gumowego obuwia.
      Niekiedy zmiany mogą dawać objawy tzw. potnicy stóp i rąk. Występują wtedy drobne i bardzo swędzące pęcherzyki na dłoniach i podeszwach oraz na bocznych powierzchniach palców. Grzybica naskórkowa zajmuje często fałdy pachwinowe, zwłaszcza u mężczyzn. Występują tu zaczerwienione i czasami swędzące ogniska kształtu okrągłego. Niekiedy na obwodzie tych ognisk mogą pojawiać się pęcherzyki. Grzybica naskórkowa może atakować również paznokcie.
      Zakażenie grzybicą naskórkową powstaje bardzo często w natryskach publicznych, w zakładach pracy, przez mierzenie w sklepach obuwia na bose stopy, przez używanie wspólnego obuwia, wspólnych gąbek do mycia, ręczników i w pływalniach. Zakażeniu sprzyja nadmierne pocenie stóp, częste ich moczenie, praca w wysokiej temperaturze, noszenie gumowego obuwia. Zaostrzenia grzybicy naskórkowej występują najczęściej w lecie, gdyż wtedy ulegają nasileniu wszystkie wymienione czynniki.
      Rozpoznanie i leczenie grzybicy naskórkowej powinno być prowadzone przez lekarza. Stosuje się tu różne środki grzybobójcze, a więc jodynę w odpowiednim stężeniu, roztwory barwników (fiolet goryczkowy, fuksyna), przetwory niektórych kwasów tłuszczowych, preparaty siarkowe, dziegciowe itp. Niekiedy konieczne jest stosowanie leczenia przeciwalergicznego, gdyż istnienie grzybicy naskórkowej może się stać przyczyną występowania na skórze różnych zmian uczuleniowych. O konieczności stosowania leczenia przeciwalergicznego decyduje lekarz. Powodzenie leczenia jest uwarunkowane dokładnym jego przeprowadzeniem. W czasie kuracji konieczna jest częsta zmiana skarpetek, przy czym skarpetki po użyciu powinny być dokładnie prane i gotowane. Chorzy z grzybicą stóp nie powinni nosić elastycznych skarpetek, a jedynie bawełniane. Zapobiega to powtórnym zakażeniom skóry. Podobnie po zakończeniu leczenia powinno być przeprowadzone odkażanie obuwia, co jest szczególnie trudne, gdyż można je przeprowadzić przy zastosowaniu rozcieńczonej formaliny, a ta z kolei powoduje jego uszkodzenie. Dlatego też wskazana jest po leczeniu wymiana obuwia na nowe, co jest możliwe do przeprowadzenia, zwłaszcza jeśli chodzi o obuwie robocze. Odkażać również musimy miednice używane przez chorego do mycia nóg, wanny, maty kąpielowe i ręczniki. W przebiegu grzybicy naskórkowej stóp nie należy stosować długotrwałego moczenia stóp w wodzie. Wystarczy tylko ich dokładne umycie. Po myciu nie można wkładać obuwia na wilgotne stopy.
      Zapobieganie grzybicy naskórkowej polega na leczeniu nadmiernej potliwości stóp, na noszeniu, głównie w lecie, przewiewnego obuwia, na utrzymaniu w odpowiedniej czystości łazienek z okresowym odkażaniem wanny i mat kąpielowych rozcieńczoną formaliną lub lizolem. W zakładach pracy, w łaźniach, w pływalniach nieodzowne jest szczególnie częste stosowanie odkażania urządzeń. W niektórych przypadkach można stosować krótkotrwałe leczenie zapobiegawcze, zwłaszcza gdy w środowisku stwierdzono występowanie pojedynczych zachorowań na grzybicę naskórkową.